srebrenitza derdi bizimkiler küçüktüm ben..
15 sene önce..
ağlardı babannem hep, siyah beyaz televizyonu vardı.. izler haberleri ağlardı..
küçük dayımız varmış bizim memlekette askerimiş, babannemin kardeşiymiş..
esir düşmüş, öldürülmüş, bulunamamış..
ağlardı babannem "gardaşımın mezarına gidemem" der ağlardı..
soykırım desen değilmiş yaşananlar.. aynı soydanmış insancıklar..
ama ayıpmış işte.. büyük bi ayıp.. yahudilerden sonra en büyük ayıpmış..
katliam desen olurmuş belki.. binlerce ölü, onbin neredeyse..
katliam demişler çünkü dinler farklıymış.. ama eskiden kardeşmiş hepsi..
sonra Hollanda gelmiş almış silahlarını ellerinden..
bir küçük kız sormuş anacığına " çocukları küçük kurşunlarla vururlar değil mi anne ?"
bu kadar acıymış işte herşey..
tüm ocaklar yanmış, "ersiz" kalmış evler.. öldürmüşler hep, babaları, ağabeyleri, dayıları..
"etnik temizlik" miş.. oysa temizmiş heryer yıllar yılı ne gerek varmış..
küçüktüm ben 15 sene önce..
şimdi bize orada doğduk diye vatandaşlık hakkı veren sırplar, o zaman tüm cesetleri parçalamış, çoğunu yakmış, kiminin sade bacağını, kafasını gömmüşler..
kimlerin öldürüldüğü bulunamasın diye..
bulunamadı zaten dayının mezarı hiç oysa babannem "topraktan geldik toprağa gideceğiz" derdi.. şimdi vatandaşlık veren sırbistan o zaman buna fırsat vermemiş..
küçük dayı dönmedi hiç eve ne kendisi, ne ölüsü..
fotoğrafı vardı.. zaman geldi ben büyüdüm.. küçük dayı benden küçük kaldı hep.. taş çatlasa 20..
kim koydu omuzlarına o yükü.. kim verdi eline silahı..kim geri aldı sonra..
o "kim" ler "soykırım bu" dedilersonra.. ama siz sorumlu değilsiniz dediler.. kim sorumlu söylemediler..
15 sene önce..
srebrenica vardı..
ağlardı babannem..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder